Bu yolda kimseden destek göremeyeceğimi düşünüyordum.

Merhaba, ben uzun bir süre önce buraya açılmak istediğimi fakat bunun için üniversiteyi beklediğimi yazmıştım. Böylece bu süre içerisinde çevremdeki insanları bu duruma alıştırabileceğimi, daha az tepki alacağımı düşünüyordum ama yanıldığımı anlamam çok üzün sürmedi. Annemle bu konuyu ne zaman konuşsam ya beni geçiştiriyordu ya da konuşmayı kesiyor ve beni kapalı kalmaya ikna etmek için kıyafetler gösteriyordu. 9 yıldır tanıdığım ve arkadaşım sandığım kişiler de aynı şekilde davrandılar. Ben de 15 gün tatilden 1 hafta önce, yıllık çekimlerimiz yapılırken açılmaya karar verdim. Hayatımın geri kalanında anılarımı hatırlamak isteyince baktığım yıllığımda istemediğim bir halde ve mutsuz bir insan olarak bulunmayı hiç istemiyordum. Açıldıktan sonra bir hafta kadar annemle fazla konuşmadık ama yavaş yavaş o da bu durumu kabullenmeye başladı.

Ocak ayından beri özgür bir şekilde saçımı açabiliyorum ama ne zaman kısa şeyler giysem annemden ve arkadaşlarımdan “Ne kadar çabuk alıştın” gibi imalı cümleler duyuyorum. Arkadaşım dediğim bu insanlar güya 9 yıllık arkadaşlarım ama 1 yıldır arkadaşım olan insanlardan aldığım desteği onlardan alamadım. Okulda hocaların tepkilerinden çekiniyordum ama tepkisini en çok umursadığım hocamın olumlu tepki vermesi beni çok mutlu etti. Bu yolda kimseden destek göremeyeceğimi düşünüyordum ama hiç ummadığım, beklemediğim kişilerden destek gördüm ve gerçek dostlarımın kimler olduğunu öğrenmiş oldum.

Eğer hâlinizden memnun değilseniz ve açılmak istiyorsanız kesinlikle ama kesinlikle başkalarının düşüncelerini önemsemeyin. Siz de benim gibi size manevi olarak destek olacak birilerini bulabilirsiniz. Yeter ki özgürlük yolunda emin adımlarla ilerleyin.

(Görsel: Émile François Chambon)