Kamusal alanlarda yobaz damgası yemeyelim ki özgürleşeceğimiz günlere inancımız olabilsin.

Kapanmaya kesin olarak karar verdiğimde 14 yaşındaydım. Küçüklükten gelen “Ne zaman kapanacaksın?”, “Bu yaz da mı kapanmıyorsun?”, “İstanbul gibi yerde şimdi kapanmazsan bir daha hiç kapanamazsın” cümlelerine alışıktım. İçten içe istemiyordum ama sürekli kendimi istediğime ikna etmeye çalıştım. Çünkü bu kaçınılmaz sondu, zorla takacağıma bunu sevmeliydim, hem çevremdeki herkes de böyleydi. En sonunda kendimi tamamen ikna etmiştim, liseye başlıyordum ve daha az günahkâr olacaktım. Ayrıca vücudumla değil düşüncelerimle ilgileneceklerdi insanlar bana baktıklarında. Evet evet, kendimi böyle ikna etmiştim. 1. sınıfta arkadaşlarım beni daha çok tanıdıkça şaşırıyorlardı. Çoğunlukla seküler ailelerin çocuklarının kazandığı iyi bir Anadolu lisesindeydim.

“Gerçekten isteyerek mi kapandın? Çok açık fikirlisin kapalı birine göre.” diyorlardı. Hem açık fikirli hem başörtülü nasıl olamazdım, Mustafa Kemal Atatürk’ü nasıl sevemezdim, nasıl sol görüşten şairlerin şiirlerini okuyamazdım? Canım çok sıkılıyordu bu duruma. İnatla herkese “Bakın ben hem entelektüel hem de dindar bir kızım.” diye ispatlamaya çalışıyordum ama işler ne benim sandığım kadar masumdu ne de kimseyi kendime inandırabiliyordum. 10. sınıfta okulda dini konulu bir yarışma düzenlendi. Bir arkadaşım “Kapalısın ama hiçbir şey de bilmiyorsun.” demişti.

Moralim bozulmuştu, dini konularda bir şeyler öğrenmeliydim artık, bana yakışmıyordu böylesi ama ne öğrensem ve detayına insem kafama yatmıyordu. Sorular sormaya başladım, 11. sınıfta felsefe dersinde tanıştığım düşünceler, tarih dersinde öğretmenimin anlattıklarının ötesinde Reform/Rönesans’ı detaylı araştırmalarım, çeşitli düşünce kitapları okumam derken; zihnen büyük bir kaosun içine sürüklendim. Sorular ardı ardına sıralanıyordu, Bilirkişilere (?) sorduğum bazı sorulara “Dinde sorduğun her soruya mantık arayamazsın.” cevabını alıyordum. Mesela sesim güzeldi ama kadınların şarkı söylemesi haramdı. “Ne gibi kötü bir niyet var ki altında, neden sakınıyorum sesimi?” dediğimde, cevap, erkeklerin sesimin güzelliğinden etkilenebileceğiydi. Pekâlâ, ben de bir erkeğin sesinden etkilenebilirdim. Erkek, sesini kadınlarla paylaşırken neden günahkâr olmuyordu?

Hayatımın içinden olan bu sorular siyasî boyutlara taşındı, iktidarın hiçbir söylemi hoşuma gitmiyordu. 17 yaşında artık uzaklaşmıştım ama yine de reddedemiyordum, erteliyordum hep, yıllarca içinde olduğum bir düşünce yapısıydı bu, nasıl bu kadar kolay reddedebilirdim? Şimdi 18 yaşındayım, artık kendimden eminim; neye inanıp neye inanmadığımı, neyi temsil etmek isteyip istemediğimi biliyorum. Kendini bulabilenlerdenim fakat örtüyü çıkaramıyorum; ister korkak, ister kolaycı deyin, ailemin manevi olarak desteğini alan biri zaten değilim fakat maddi desteklerini kesmeleri durumunda devlet üniversitesi dahi olsa okuyamam. Eve kapatılabilirim ki bu en son isteyeceğim şey bile değil. Ekonomik özgürlüğümü elime alacağım günü umutla bekliyorum, o gün de bu platforma yazacağımı umuyorum.

Son olarak, bu yazıyı okuyanlardan önyargılı olmamalarını diliyorum ve biliyorum benim gibi binlerce genç kız var. Biz baskılarla büyümüş ve sindirilmiş insanlarız, bir de kamusal alanlarda yobaz damgası yemeyelim ki özgürleşeceğimiz günlere inancımız olabilsin. Sevgi ve umutla.

(Görsel: Joshua Petker)