Bir ablanın erkek kardeşinden dayak yemesi ailem için sorun teşkil etmiyordu.

Hiçbir zaman aile sevgisi görmedim. Çok küçük yaşlardayken bile yaptığım en küçük hata nedeniyle dövülüyordum. 8. sınıftaydım, arkadaşlarımla konuşurken onlara asla kapanmayacağımı söylüyordum çünkü saçlarımı çok seviyordum. Amcam bize gelip gittikçe büyüdüğümü ve artık kapanmam gerektiğini söylüyordu ama ben umursamıyordum. Sonuçta ailem bir şey demiyordu, değil mi? Oysaki yanılmışım.

8. sınıfın 2. dönemi bir sabah kalktım, okula gitmek için hazırlanacağım. Annem de benimle birlikte kalktı ve bana şöyle dedi; “Baban ‘Okula kapalı gitsin’ diyor, o yüzden kafanı kapat, öyle git.” Anneme yalvardım, kapanmak istemediğimi söyledim ama onun görevi babama karşı gelmemekti, değil mi? Sonra beni bir güzel tembihledi; “Sakın serviste ya da okulda falan başını açma” dedi. O gün yere çöküp hüngür hüngür ağlayarak nasıl yalvardığımı hiç unutmuyorum. O günden beri babamdan nefret ediyorum. Dediğim gibi, öncesinde de şiddet görüyordum ama yaşım küçük olduğu için birkaç gün sonra unutuyordum. Böyle bir adamla evlendiği için annemden de nefret ettim. Akrabalarımız henüz yaşımın küçük olduğunu söylüyordu ama bu babamın umurunda değildi. Sürekli birilerinin babasına, ailesine özenir oldum.

Şu an 19 yaşındayım, son 2 yıldır babama ondan nefret ettiğimi belli ediyorum. 2 ay önce ders çalışmam gerektiği için babaannemlere gitmek istemediğimi söylediğimde ve beni dövdüğünde ağlaya ağlaya ona şöyle bağırmıştım; “Senin gibi baba olmaz olsun, senden nefret ediyorum.” Babaannemlere gidip ağlaya ağlaya dedeme sarıldığımda halam “O senin baban, ona karşı gelme, söylediklerine ‘Tamam’ de” diyerek bana öğüt (!) vermişti. Benden 1 yaş küçük olan erkek kardeşimden yediğim dayaklar ne olacak peki? Bir ablanın erkek kardeşinden dayak yemesi ailem için yine pek sorun teşkil etmiyordu. Annem gördüğünde hiç oralı olmuyordu ve haksız olan ben oluyordum. Bense bu ezilmişlik psikolojisiyle sürekli ağlıyordum.

Kendim için yapabileceğim tek şey ders çalışmaktı. Allah’tan bu konuda beni destekliyorlar. Geçen sene üniversiteyi kazanamadım, bu sene mezuna kaldım, bu denemelerin ikisinde de beni dershaneye gönderdiler ama bu benim için pek bir şey ifade etmiyor. Çünkü internette çok iyi hocalar var ve dersleri onlardan dinliyorum.

Üniversite sınavına aylar kaldı ve ben bu boyunduruk altında yaşamaktan bıktım. Ben de özgürce güneşin altında saçlarımı savurmak istiyorum ama bunun için ne yapabilirim ki? Aileme bu isteğimi söylesem ya dayak yiyeceğim ya da artık okumama izin verilmeyecek. Bence akıllanayım diye ikisini de yaparlar…

Üniversiteye gidince açılsam bunu öğrendiklerinde ne yapacağım? Hiçbir şey bilmiyorum ama artık dayanamıyorum. Er ya da geç bir gün kendimi güçlü hissettiğimde başımı açacağımı biliyorum sadece… Umarım bir gün ben de ‘Artık özgür oldum!’ diye buraya yazarım. Biraz karmaşık yazmış olabilirim ama ağlarken en fazla bu kadar yazabiliyorum, umarım kendimi anlatabilmişimdir.

(Görsel: Rachel Baes)