Benim çocukluğum, annem felç kaldığında bitti.

Merhaba, ben de hikâyemi anlatmak istiyorum.

Küçüklüğümden beri babamın anneme şiddet uyguladığına şahit oldum ama bu şiddetler karşısında hep sustum. Kardeşlerim ve ben bir odaya girip ağlardık, sonra dayanamayıp annemizin yanına koşardık. Sonra babam bize “Oyun oynuyoruz” derdi, annemi dövmesinin sebebi de hep başka kadınlardı. 2012’de annem hamileydi ve babam onu yine dövdü, annemin her yeri morluk içindeydi ve bebek ölü doğmuştu. Fakat babam yine rahat durmayıp annemi azarlamıştı, sonra annem stresten dolayı felç geçirdi ve 8 yıldır böyle; sağ tarafı felçli bir şekilde yaşıyor. Bu olaydan sonra babam onu bir daha hiç dövmedi fakat anneme sürekli başka kadınlardan bahsetmeye devam ediyor ve onun yerine bizi dövüyordu.

5. sınıfa geçtiğimde beni İmam Hatip’e yazdırdı. Ablam kapalı olduğu için ben de kapanmıştım ama sınıf arkadaşlarımın açık olmasını hep kıskanırdım. 7. sınıfa geçtiğimde bu his daha da arttı ve babamla konuştum. Bana böyle bir şey yaparsam bu evde yaşayamayacağımı bolca tekrarladığı bir ton laf etti. 6. sınıftayken sırf bir orucumu bozdum diye beni dövmüştü. Babam beni her şeyden soğuttu. Ablamı da sevgilisi var diye dövmüştü.

Geçen sene 9. sınıftayken açıldım, babamın da haberi vardı. Fakat yalan söylemiştim; doktor böyle olmam gerektiğini söyledi, kafamın hava alması gerekiyormuş, dedim. Tam 2 ay sonra 5 Ocak 2020’de yengem bize geldi, “Kızınız açılmış” diyerek imalı şekilde konuşmaya başladı. Bunun üzerine babam “Pazartesi günü okula kapalı gideceksin” dedi, “Hayır” dedim. O esnada yemek yiyordum, yemeğin başında beni dövmeye başladı. “Allah inancın yok mu senin?” dedi, ben de “Dövmek Allah’tan mı?” dedim. “Evet” dedi, bir kez daha vurdu ve gitti. Kapanmak istemediğim için dövüldüm. Hâlbuki açıldığımda namaza da başlamıştım ama bu olaydan sonra bıraktım, ara ara kıldım. Bir daha o adamla gerekmedikçe hiç konuşmadım. Zaten o da halimi hatırımı hiç sormadı.

Çok dua ettim, Allah’a ‘Ne olur açılayım’ dedim ama hiçbiri kabul olmadı. Oruçlar tuttum ama yok. Duaya olan inancım azaldı. Ayda 3-4 kere rüyamda babamın beni dövdüğünü görüyorum. Hala Müslümanım ve bununla gurur duyuyorum ama bu örtü benim için maalesef eziyetten başka bir şey değil. Bu yüzden dışarı çıkmıyorum. Kendimi çirkin hissediyorum ve o şalı yaptığımda içim acıyor. Ablama ve anneme 18 yaşına girdiğimde bir daha kimsenin bana karışmasına izin vermeyeceğimi ve açılacağımı, eğer bana bir şey yapmaya kalkarsa polise gideceğimi söylüyordum fakat polis de bir işe yaramıyor. Babam bizi dövdüğünde komşular bağırışlarımızı duyarlardı ama hiç kimse yardıma gelmezdi. O zaman herkesten nefret etmeye başladım, hiçbirine hakkımı helal etmeyeceğim.

Henüz 10. sınıfa gidiyorum ama yaşadığım şeyler yüzünden kendimi olduğumdan çok daha büyük hissediyorum. Bu his, sadece saçımı açtığım zaman gitmişti ama beni yeniden kafesin içine soktular. Umarım bir gün bu kafesten kurtulursam mutlu olurum. Bu yazıyı okuyan herkese sonsuz teşekkürler. Bunu başaran herkese de minnettarım, umarım güçlü olabiliriz.

Şuna da eklemek istiyorum; benim çocukluğum, ben 7 yaşımdayken annem felç kaldığında bitti.

(Görsel: Lola Gil)