Erkeklerin, denize tepeden tırnağa kapalı girmeyi kabul edeceklerini sanmıyorum.

Öncelikle merhaba. Bu platforma yazmak bana hâlâ garip hissettiriyor, sanki bir rüyaymışım gibi geliyor; fakat öyle değil.

Liseye başlamadan önce tamamen kendi isteğimle kapandım. Etrafımdaki herkes de buna alkış tutunca yanlış giden bir şeyin olmadığını düşündüm. Ortaokulda çok dışa dönük, konuşkan bir öğrenciydim. Fakat lisede bu böyle olmadı; kimse beni dışlamadı ya da hor görmedi ama onlardan farklı olduğumu her zaman biliyordum. Başlarda, yanlış mı yaptım acaba, diye düşündüm. Ya da yapmasaydım yani kapanmasaydım acaba hayatım nasıl olurdu; bunu düşünmekten kendimi alıkoyamıyordum ama inancım bana sorgulamamam gerektiğini, bunun mecbur olduğunu hissettiriyordu. Sorgulamaktan korkmayın.

Başlarda en ufak şey bile beni rahatsız etmeye başlamıştı. Mesela neden bir mağazaya girince tesettür kıyafetlerinin olduğu reyonlara bakmak zorundaydım? Normal kadın reyonlarında gezerken aldığım kıyafetleri ‘Bu çok dar, olur mu; bu çok kısa, olur mu?’ diye düşünerek alıyordum. Hâlbuki ortaokulda böyle değildi, bir tişört ve bir pantolon alıp çıkardım. Yaz mevsimleri tam bir kâbustu. Mantıklı düşünelim; temmuz ayında insan neden saçlarını örter ki? Tepeden tırnağa neden kapanır? Denize haşemeyla girmek… Tam bir eziyetti. Yüzdüğümü bile anlayamıyordum. Neden dini ya da geleneksel sembolleri her zaman kadınlar taşımak zorunda? İslam’da, Hristiyanlık’ta bu böyle; böylece kadınların özgür olmamasını amaçlıyorlar sanırım. Sizce erkeklere örtünme emri gelse, bunu uygulayan olur muydu? Denize tepeden tırnağa kapalı girmeyi kabul edeceklerini sanmıyorum. Fakat baskıcı ve dinci erkeklerin tek yaptığı, kendilerine hiç bakmadan kadınları belli kalıplara sokmak. “Benim karım tabii başörtülü olacak! Erkek doktor da neymiş!” diyen ama sokakta gördüğü saçı açık kızları taciz edenler de bu tip erkekler.

Makyaj yapmak istiyordum. Renk renk ojeler sürmek, denize normal bir şekilde girmek, “Başörtünle bu düşüncelerin zıt değil mi?” laflarını duymadan fikirlerimi savunmak, insanlarla tartışmak istiyordum. Lise son sınıfta şans eseri bu platformu gördüm. Her yazıyı tek tek okudum. “Bak işte, tek değilsin, senin gibi binlerce kadın var” dedim kendime. O yazılardan güç aldım o dönemde bir nevi. Hem sınava hazırlanmak hem de her gün evden çıkmadan önce aynaya bakıp kendinden nefret etmek çok zordu. Ailem muhafazakâr insanlardan oluşuyor. Sadece ailem değil; arabalarım, arkadaşlarım, çevremdeki herkes böyle. Ama ben kendi bildiğimi okudum, bu hayat benim hayatım ve onu sadece bir kere yaşama hakkım var. Lise bittiği gibi açtım saçlarımı. Ailem, akrabalarım ve arkadaşlarım tarafından çeşitli hakaretlere maruz kaldım. Kavga ettiler benimle ama yılmadım. Şimdi aynaya baktığımda o özgür kadını görüyorum, saçlarımın rüzgârda savrulmasını o kadar özlemiştim ki. Bunu okuyan erkek arkadaşlarım; asla kadınları kısıtlamayın, onlara destek olun. Hemcinslerime ise şunları söylemek istiyorum; asla korkma, ben bile korkmadıysam sen de korkma. Sorgulamaktan vazgeçme. Yolundan dönme. Asla unutma; bu yolda yalnız yürümeyeceksin!

(Görsel: Katherine Bradford)