Artık korkum yok.

Merhabalar, ben üniversiteyi açık okudum. Üniversitenin son senesinde maneviyata yöneldim ve bunun sonucu olarak kapanmayı uygun gördüm. Kapandığımda babamın söylediği şu sözü hiç unutmuyorum; “Milletin çocukları okuyarak akıllanır, benimkiler deliriyor”. Baskıyı ve dışlanmayı ilk kez o zaman gördüm. Mezun olduğumda iki iş yeri başvurusunda kapalı olduğum için tercih edilmedim. Sonra bir devlet kurumuna girdim, burada da iş arkadaşlarım beni sürekli dışladı. Dışarıda onlarla bir araya gelemedik, onlara göre ben onlara uyumsuz uyum sağlayamazdım. Yalnızdım da.

2 yıllık bir nişanlılık sürecim oldu. Tanıştığım kişinin namazlı niyazlı olması ilk şartımdı. Ama bu kişi için ben doğru kişi değildim. Sürekli kapalılığıma laf ediyordu, başımı tam kapatmamı ve çarşaflı olmam gerektiğini söylüyordu. Namazlarımı kılmam gerektiğini sürekli baskı ve telkinle bana anlatırdı. Son bir yılda her şeyime karışır oldu. Erkeklerle muhatap olmamam gerektiğini, işten çıkmam gerektiğini, en kutsal görevin annelik olduğunu söylüyordu. Yüksek lisans yapıyordum; ona kalsa ne gerek vardı, amacım neydi… Dışarı çıkarken sürekli nereye gittiğimi söylemeli, kimlerle konuştuğumun hesabını ona vermeliydim. Bu süreç, şiddeti sürekli artarak devam etti. Sosyal medya kullanmam yasaktı, hiçbir yere fotoğraf koyamazdım ama ona serbestti. Bu kişi bunlarla aynı zamanda Instagram’da benden beklediklerinin tam tersini yapan kızlarla konuşuyormuş, ben bunu çok geç öğrendim. En sonunda ayrıldım ama 2 yılıma neden oldu bu kişi.

Her şeye baştan başladım; açıldım, kendime olan güvenim geri geldi, kendimi buldum. Çok zor bir süreçti ama atlattım. Kendime bunları reva gördüğüm için kendime çok kızıyorum… Bir kadın her zaman aklına güvenmeli ve korkmamalı. Ben her şeyin başının korku olduğunu gördüm. Şu an korkum yok; ne kaybetme korkusu ne yalnız kalırım korkusu ne birileri ne der korkusu ne de beni sevmezler mi korkusu… Artık korkum yok.

(Görsel: Hollis Sigler)