Bu sayfayı bir süredir takip ediyorum. Bana en fazla cesaret veren şey burası oldu, umarım ben de başkalarına cesaret verebilirim.
Benim hikâyem 7. sınıfın 2. döneminde başladı. Ortaokuldayken İmam Hatip’te okuyordum. En yakın arkadaşım “Annem kapanmamı istiyor ama ben bunu tek başıma başaramıyorum, seninle birlikte yapalım” demişti; ben de er ya da geç kapanacağımı bildiğim için sorun etmemiş ve kabul etmiştim. Okulun 2. dönemi başladığında okula kapalı gittik. Arkadaşım ertesi gün açıldı ama ben kendimi çok hazır hissediyordum ve bu sorumluluğun ne olduğunu bilmeden kendime yeni bir tarz yaratmış gibi hissediyordum. Kapandığım zamanlamalarda bana “İstersen yapma, daha çok küçüksün” demişti ama onu dinlemedim ve yaptım.
Aradan zaman geçti. 8. sınıfın sonlarına doğru bu durum beni çok zorlamaya ve bana çok ağır gelmeye başlamıştı ama kesinlikle bir şey yapmayacaktım. Cesaret edemezdim, bana neler söylerlerdi; hep bunları düşündüm. Sonra lise başladı ve çok istediğim bir Anadolu Lisesini kazandım. Çevrem çok değişti, bakış açım değişti. İyi ki bu okula gelmişim; bu, yaptığım en güzel şeylerden bir tanesiydi. 9. sınıfta artık cesaretim oluşmaya başladı, kimsenin düşüncesi umurumda değildi. Sadece okula birden bu şekilde gitmeye hazır değildim ve bu yüzden yazı bekledim.
Annem yazları beni Kur’an kurslarına gönderiyordu ama bu yıl şanslıydım; en yakın arkadaşım da benimle birlikteydi. Bu, o kurstaki tek güzel şeydi. Artık orada dayanamadığım için kurstan çıktığımız bir hafta sonu eve açık döndüm. Annem çok sinirlendi, demediği laf kalmamıştır ama rüzgârda saçlarımın yüzüme değmesi bile beni rahatlatıyordu. Ne olursa olsun değeceğini düşünüyordum. Bana “Kimse bunu duymadan kapanacaksın” dediler. O yaz benim en kötü yazım oldu ama tüm tepkilere rağmen 10. sınıfa açık başladım ve okulun ilk günü benim için gerçekten en güzel gündü. Sevdiğim bütün insanlardan çok güzel yorumlar almıştım, ailemin tepkisi bile aklımdan silinmişti. Ama bir sıkıntım kalmıştı; dedem. O hala bilmiyordu ve ondan korkuyordum. O ana kadar bereyle bandanayla geçiştiriyordum. O çok sert biriydi, o da yeni öğrendi. Karantinadayken yanlarında kalmıştım, orada fark etti ve demediği laf kalmadı. Şimdi yüzüme bakmıyor, ne olacak bilmiyorum. Beni sürekli tehdit ediyorlar; okulumu değiştirmekle, Kur’an kurslarında yatılı okutmakla… Eğer böyle bir durumla karşılaşırsam ne olur hiç bilmiyorum. Ben okulumdan koparsam benim için her şey çok kötü olur, tek moral motivasyonum bu ve onu da elimden almaya çalışıyorlar. Ben artık kendimi güçsüz hissetmeye başladım çünkü onlara karşı dayanabilecek bir dalım yok. Aile büyüklerinden kimse arkamda değil. Tek isteğim okulumun bitmesi. Şu an 11. sınıf oldum, üniversiteyi kazandığım zaman her şey bitecek ama o zamana kadar okuldan alırlarsa nasıl dayanırım, bilmiyorum…
(Görsel: Francis Gruber)
Comment (1)
Kimse sana zorla bir şey yaptıramaz çok şükür bu ülkenin polisi var. Onlara bunun senin hayatın olduğunu söyle. Senin de bir birey olduğunu ve alacağın kararlar için onlara danışacağını ancak izin istemek zorunda olmadığını söyle. Sen onların çocuğusun, kölesi değil. Ben henüz yapamadım ama bir gün yapacağım ve ne dedikleri umurumda olmayacak. Çünkü bu BİZİM hayatımız. Onlara danışırız ama onlar bize karışamaz. Seni okuldan almaya kalkacak olurlarsa öğretmenlerinle mutlaka konuş. Bu şans bir daha eline gelmeyebilir. Ailenle tekrar tekrar konuş. 11.sınıftaysan sınav dönemi yaklaşmış demektir. Ailene hayatının bu önemli döneminde arkanda olmaları gerektiğini söyle. Lütfen bunu yap. Çünkü zaten sınav stresin olacak bir de üstüne okuldan alacaklar mı almayacaklar mı stresi mi yaşayacaksın? Lütfen onlarla konuş. Seni korumaları gerekirken korkuttuklarını söyle. Gerekirse rehber öğretmenine durumunu anlat. Lütfen bunu yap. Hepimizin birer hayatı var ve bunu başkalarını memnun etmek için çöpe atmamalıyız ✊??