Merhabalar, benim hikâyem annemle alakalı. Başlarda sadece ailesine yardımcı olmak amacıyla hiçbir şey satın almak istemeyen, durmadan ev işi öğrenip yardım eden biriydim. Fakat hiç beklemediğim bir şekilde annem tarafından kullanılmaya başlandım. Neyi öğrensem ona bir daha elini sürmüyordu, ders çalışmam gerektiğini söylediğimde “Çalışıp ne yapacaksın, inek mi olacaksın başımıza?” tarzı ithamlarla karşılaşıyordum. Ayrıca çok kez arkadaş buluşmalarımı son dakika iptal edip “Ben anneyim, benim sözüm çok kıymetlidir; Kur’an’da ‘Annenize öf bile demeyiniz’ yazıyor” dedi. Birine buluşma sözü vermeye korkar oldum, zorunlu bir asosyallikle sonuçlandı bu durum. Servisim dâhil her şeyim ona yükmüş gibi davrandığından yemeğimden kesip kendime okul eteği satın aldım. Bu sefer de bana “Erkeklere bacağını göstermek istiyorsun. Şeytan yolundasın” dedi. Bir defasında “Gel birlikte gezelim ama tartışmak yok bugün” dedim. “Bu kıyafetle seni yanımda gezdirmem, ‘Bu benim kızım’ demem.” dedi. Üstümü zorla değiştirdi. Dışarıda yemek yerken “Suratına bak, bir gülümse. İnsanlar bu somurtuk suratı görmek zorunda mı?” dedi. Ben dayandım; 1 dayandım, 2 dayandım. Artık canıma tak etti. Sanki sadece benim alacaklarım maddiyatımızı sarsıyormuş gibi davranması, bana hakaretler savurması, kendimi iyi hissettiğim her şeye çomak sokması, şeytan olduğumu söylemesi, zorla İslam’la ilgili şeyler diretmesi beni çok yıprattı. Hatta bir ara onun yüzünden İslamofobik oldum. Fakat tüm Müslümanlar onun gibi değildi. Kendimi hiçbir zaman geri çekmedim. ‘Şeytan’ dedi, şort giydim. ‘Sen başa geçsen istifa etmen için herkes birleşir, karaktersizsin’ dedi; saatlerce ders çalıştım. Bana zorla ibadet ettirmeye çalıştı, kendi isteğim olmadığı sürece yapmayacağımı yapsam da niyetsiz olduğu için zaten sevap yazılmayacağını söyledim. Ağzımın laf yapması sayesinde benliğimi koruyabildim fakat özgüvenimi koruyamadım. İnsanların benimle arkadaş olması bana saçma geliyor. İçten içe vasıfsız olduğumu kabullenmiş gibi hissediyorum. Ben bir tek bunu yıkamadım. Yardım isteyeceğim kimsem yok. Tek istediğim karaktersiz olmadığıma içten inanmak. Bu sayfanın takipçilerinin bana yardım edebileceğine inanıyorum. Şu ana kadar kimse yardım istemedi sanırım ama kusuruma bakmayın. Ben pek başarılı olamadım.
(Görsel: Marie Muravski)
Comments (3)
Maalesef anneler babalar çocuklarının gülümseyememesinin ve nefretlerinin kendi eserleri olduğu fark edemiyorlar çünkü kendi bildikleri doğrudan başka doğru tanımıyorlar. İstedikleri gibi değilsin diye seni rezil bir insan olduğuna ikna ediyorlar. Onlara bağlı olmamızdan cesaret alıyorlar sanırım. Nasıl ebeveyn olunur’u göstermeleri gerekirken nasıl ebeveyn olunmaz’ı gösteriyorlar. Eskiden anneme kanıp iğrenç biri olduğuma inanmıştım. Ama bir şekilde belki kitapların gizli etkisi ve uzun düşünmelerin ardından asla onun sandığı kişi olmadığımı anladım. Şimdi hem onun hem etraftaki insanların ön yargılarıyla boğulsam da olduğum kişiyi geliştirmeye çalışıyorum. Hepimiz kurtulacağız zehirli anne babalardan, sadece kim olduğunu unutmamak gerekiyor bence.
Yazdığın şu cümle çok etkiledi beni: ”Ağzımın laf yapması sayesinde benliğimi koruyabildim fakat özgüvenimi koruyamadım. ”
Ebeveynler maalesef her zaman doğruyu yapamayabiliyorlar. Ama ne güzel ki sen her şeyin farkındasın ve dik duruşunu hiç bozmamışsın. Sana belki biraz yardımcı olabilirim. Öncelikle sana senden başka hiç ama hiç kimsenin yardımcı olamayacağını kabullenmen gerekiyor. Ki bence bunu biliyorsun ama sadece tutanacak bir umut ışığı, sana yolu gösterebilecek bir aydınlık arıyorsun. Yol da aydınlık da senin içinde. Sen olduğun halinle çok özelsin ama peki sen kimsin? Sen kendini ne kadar tanıyorsun? Korktuğunda nasıl tepkiler verebileceğini biliyor musun? Çok heyecanlandığında? Ya üzüldüğünde? Kırıldığında? Bence bu özgüven ile ilgili seni rahatsız eden problemini aşmak için yollara çık, yeni insanlarla tanışabileceğin aktiviteler yapmaya başla, evde online alabileceğin (youtube da o kadar cok alanda kurslar var ki…) kurslardan birine başla ve kendine zaman ver…
En cok neyi öğrenmek isterdin? Ne çalmak/söylemek isterdin? sor kendine ” ben ne isterdim? belki farkında bile olmadan ne düşledim?”
eline lütfen kalem ve kağıt al ve yaz.
olmak istediğin ”sen” nasıl biri?
ve şimdi o sen olabilmek için neler yapmalısın? bunu bir süre düşün lütfen.
Unutma sakın hemen olmayacak, sancılı bile olacak belki… Ama kişi en büyük iyiliği kendine yapar.
Kendimden örnek vereyim: ”sen kızsın kapan, sen kızsın yapamazsın, kız kızmı bunu izlemez/yapamaz/oynamaz…” cümleleri ile büyüdüm. Ama hep kendimi dinledim. Ne istiyorum ben? Nasıl biri olmak istiyorum? Beni engelleyen şeyler ne? hepsini düşündüm. Bazıları yıllarımı aldı. Hatta çoğuna ulaşsam da önümde daha cok yıl var çünkü bir kere kendini geliştirmenin tadını aldıktan sonra insan hep kendinde bir eksik buluyor ve daha fazlasını istiyor. İnan bu hiç kötü bir şey değil. Üniversite okuduğum yer ufacık bir kasabaydı arkadaş ortamım cok yoktu yollarda olmak istedim kamplara gittiğim malzemelerimi yazları çalışarak tamamlamak için yıllarca uğraştım. Kamplarda cok güzel arkadaşlıklar edindim, anılar biriktirdim iyi ve kötü hiçç fark etmez zorlandığın anlar bile geçtikten sonra hatırladığın unutulmaz deneyimlere dönüşüyor. Profesyonel mutfaklarda çalıştım, yeni şehirler gördüm bu sayede, yeni arkadaşlarım oldu, bir sitede editörlük yaptım yazılar yazdım, okumayı cok severim hedefledğim kitaplar oldu okumak için ve kendimle yarışıyorum :), ideal kiloma gelebilirim dedim ve zayıfladım, hayallerimin ülkesi amerikaya gittim (gerçekleşeceğine inanamıyordum hayal kurarken…) (pozitif olmanın ve inanmanın ekmeğini hep yedim), çocukluğumdan beri öğretmen olmak istiyordum son sınıfta formasyon aldım ve şu an bir öğretmenim… Severek yaptığım bir işim var ve onunla gurur duyuyorum. Cümlelerimi toplamalıyım artık biliyorum. Her şeyi yapabilirsin özellikle şunu unutma olur mu: istediğin yolda karşına çıkan engeller aslında seni daha da yukarı çıkarmak için birer basamaklar… Ya vazgeçip olduğun yerde kalırsın/pes edersin ya da onu aşarak bir basamak haline getirip ilerlersin… Ben basamakları tek tek azimle aşacağına inanıyorum. Kendini çok sev. Önce sen kendini sevmelisin. İnan bana çok özelsin. Ulaşmak isersen instagram adresim: madamsarlok
Mutluluk,sağlık ve sevgiyle kal…
Ben her zaman kendimi suçladım. Anne ve babam ne zaman hata yapsam hep yüzüme vurdular. Artık suçlu olmadığıma inanmak istiyorum ama yapamıyorum.