İmam Hatip, giydiğim kıyafet için savaştığım bir yerdi.

Henüz 16 yaşındayım ama yine de yaşadıklarımın benzerliği sebebi ile sayfanıza bir mektup yazmak istedim.

4-5 yaşlarımdan beri erkeklerle temas kurmam yasaktı. Bir erkek arkadaşımın elini ne zaman tutsam 5 yaşında olmama rağmen edepsizlikle suçlanır ve dayak yerdim. Ortaokulu bir İmam Hatip’te okudum. Burası giydiğim kıyafet için savaştığım bir yerdi. Simsiyah giyiniyor ve hatta erkek hocaların dersinde söz hakkı bile almıyordum. Ortaokulun sonlarına doğru bir şeyleri sorgulamaya başladım. Erkekleri bu derece sapık ve azgın gösteren, kadınlaraysa onlardan kendilerini korumasını öğütleyen bir dini kabullenemiyordum. Liseye geçerken zorla İmam Hatip seçtirdiler. Orada 1 hafta okudum ve eşcinselliğin hastalık olduğunu savunan bir öğretmenle ettiğim kavga sonrası okuldan ayrıldım.

Normal bir liseye geçtim ve artık açılmak istiyordum. Yeni okulumda yepyeni bir hayat istiyordum. Evdeki tüm bıçakları ve sopaları saklayarak babama açılmak istediğimi söyledim. Benden utandığını söyledi ve 1 yıl kadar yüzüme hiç bakmadı. Yeni okulumda bir şekilde dinsiz olduğumu öğrendiler. Erkek öğrenciler ailemin bu durumu bilmemesini bir fırsat olarak gördüler ve beni tehdit ederek taciz etmeye başladılar. Yine bir gün bu tacizlere dayanamayıp ağlayarak eve geldiğimde ailemden hiçbir destek bulamadım ve beni suçladılar. Annem Müslüman olmadığımı öğrenmişti.

Yepyeni bir hayata başlamak için yine bir şekilde okul değiştirdim ve başka bir şehirden geldiğime dair bir yalan uydurdum. Şu an o okulda kimse gerçek kimliğimi bilmiyor. Çocukken uğradığım şiddetler ve lisede maruz kaldığım tacizlerden dolayı psikolojik tedavi görüyorum. Henüz 16 yaşındayım. Bu ülkede dini yüzünden taciz edilen, şiddet gören binlerce gençten biriyim. Şu ana kadar katettiğim yoldan çok memnunum. Aklıma binlerce kez pes etmek geldiyse de devam ettiğim için asla pişman değilim.

(Görsel: Reuters)