Beni tanıyan herkes ailem yüzünden kapandığımı ve elimde bir fırsat olsa açılacağımı biliyor.

Muhafazakâr bir aile ile büyüdüm ama hiçbir zaman ailemin istediği gibi bir kız olamayacağım.

Ortaokulda zorla İmam Hatip’e gönderildim. Sayısal derslerim iyi olmasına rağmen din derslerim düşük olduğu için ortalamam hep düşük geldi. TEOG sınavında iyi bir net yaptım ama OBP (Ortaöğretim Başarı Puanı) nedeniyle istediğim liseyi kazanamadım.

Ortaokuldayken açıktım. 9. sınıf başlamadan bir hafta önce kapandım, tabii ki ailemin zoruyla. Bana ortaokulda hep “Kapan, kapan” diyorlardı, bu nedenle kaç kez kavga etmişizdir kim bilir… Ben de onları susturmak için lisede kapanacağımı söylemiştim. Tabii ben kapandığımda herkes çok şaşırdı. Çünkü gören ve tanıyan herkes için ben “Bu kız kapanmaz” denilen tipte birisiydim.

Yaklaşık 3 senedir kapalıyım. Ve kapandığım günden bu yana hep pişman hissettim, içimden ‘Keşke direnseydim’ dedim hep ama çok geç. Her gece açık olsaydım nasıl olacağımı düşündüm. Beni şu an dışarıda biri görse ‘Bu ne biçim tesettürlü’ diyebilir. Çünkü tesettürün gereğini tam olarak yerine getirmiyorum. Getirmek de istemiyorum. Böyle olunca da çevremden çok laf yiyorum, ‘Bu ne biçim kapalılık, madem istemiyorsun açıl’ diye. Beni tanıyan herkes ailem yüzünden kapandığımı ve şu an elimde bir fırsat olsa açılacağımı biliyor.

Ben bu yaz dayanamayacak raddeye geldim ve anneme “Anne ben açılmak istiyorum, artık dayanamıyorum” dedim ama annem beni ciddiye almadı. Ben bunu birkaç kez daha yinelediğimde de değişen bir şey olmadı. Daha sonra yengemin yeğeni açıldı ve ben onu görünce daha çok cesaretlendim ama yengem “Sen kendini onunla bir tutma, ablam onun açılmasına izin vermiş olabilir ama senin baban izin vermez” dedi. Ben de zaten farkındayım, babam çok sinirli ve agresif biri; biz hiçbir zaman bir baba-kız ilişkisi içinde olmamışızdır.

Ben artık daha fazla dayanamadım ve 15 günlük tatilde baya ciddi bir şekilde açılmaya karar verdim. Ev ziyaretlerine gittiğimizde ben hep başımı açarım, o akşam da misafirliğe gitmiştik; markete gitmemi istediler ve ben de başım açık şekilde kuzenlerimle beraber dışarı çıktım. O an dünyanın en mutlu insanıydım. İlk defa o kadar mutlu, rahat, özgür hissetmiştim. Ve o günün akşamında babama açıldım, “Ben artık kapanmak istemiyorum” dedim. Uzun süre konuştuk ve babam sonuç olarak “Olmaz” dedi, günah olduğunu söyledi. Ben de “Ben şu anda kapalıyım ama bil ki içimden asla böyle bir şey yapmak gelmiyor yani bundan sevap almıyorum” dedim.

Dediğim gibi bu olaydan uzun bir süre geçti ve ben hala kapalıyım. Bazen durumumdan hoşnut oluyorum çünkü kapalılık bana yakışıyor, kendimi bununla teselli ediyorum. Bazen de ağlama krizlerine giriyorum. Yani artık ne yapacağımı bilmiyorum. Bazıları “Üniversiteye gidince açılırsın” diyor ama ben ailemi tanıyorum, öyle bir şey yaparsam ailem beni okuldan alırlar. Hatta geçen gün ablama ve bana “Eğer namazlarınızı kılmazsanız seneye sizi okuldan alırız” dediler. Böyle bir şey yapacaklarını düşünmüyorum ama yine de bu durum beni artık öldürüyor. Dışarıda hep siyah giyiniyorum, istediğim gibi eğlenemiyorum. Galiba hayatım sonuna kadar böyle devam edecek.

(Görsel: Nastya Rauba)