Bu yazıyı ailem için yazıyorum. Çok mutsuzum. Bunu görüyorsunuz ama benim mutluluğumun sizi rahatsız edeceğinizi bildiğinizden bunu umursamıyorsunuz. Benden rahatsız olduğunuzu görebiliyorum ama sizin üzerimde kurduğunuz bu baskının, beni sizden nasıl soğuttuğuna ve tiksindirdiğine dair hiçbir fikriniz yok. Size ve kendime katlanmaktan çok yoruldum. Hiçbir şeyden zevk almıyorum. Hayal kurmuyorum, arkadaşlarımla görüşmüyorum, sizinle konuşmuyorum. Kendimi çöp gibi hissediyorum çünkü olduğum kişiden nefret ediyorum. Üniversite sınavına hazırlanmam gerek ama sizden kurtulamayıp benim için kurtuluş olan o yeri mahvetmekten korkuyorum. Ya başaramazsam ve kapalı olmaya devam edersem? Ailem olduğu için sevinemiyorum bile, geleceğimi düşünmüyorum, kendimle ilgilenmiyorum. Bu yazıyı yazmak bile çok saçma geliyor. Beni bu insanların arasından çekip çıkartamayacağınızı biliyorum. Allah için takmadığım başörtüsünü kafamda taşımanın omuzlarımda büyük yükler taşımaktan hiçbir farkı yok. Bana yaşattığınız bu baskıyı affetmeyeceğim, kendime güvenimi ve mutluluğumu o iğrenç zihniyetinizle hiç düşünmeden yok etmenizi asla affetmeyeceğim. Gitmeden şunu söylemek istiyorum; bu şekilde yaşamayacağım. Kendime, inancıma ya da geleceğime zarar vereceğim ama o başörtüsünü çıkaracağım. Ben hiçbir zaman kapalı olmadım. Kendimi kapalı olarak kabul etmiyorum. Sokakta bile yatarım ama bundan kurtulacağım.
(Görsel: Miles Johnston)
Comments (8)
Seni çok iyi anlıyorum.Benim de üniversite sınavını kazanmam gerek başımı açmak için.Babam başını açarsan sana kızım demem dedi. 12 yaşımda kapandım okulda arkadaşlarımdan sürekli hakaret gördüm dışlandım. Sevdiğim çocuk ateistti ama sırf başörtüm yüzünden beni Müslüman sanıp oda benden uzak durdu ama aslında değilim ben göründüğümden çok farklıyım ama bunu benden başka kimse bilmiyor. Eğer konuşmak istersen instagramım nisa_cebe
Ennn kısa zamanda yazacağım. Dertleşiriz. Teşekkür ederim
Sınava çalış başka bi şehre git, lütfen ?
Elimden geleni yapacağım. Teşekkür ederim 🙂
Bende aynı problemi yaşıyorum ve sınavı bekliyorum ama bekleyerekte kendimi yıpratıyorum farkındayım ya bugün yada yarın aileme söylemeye düşünüyorum ama sonucu ne olucak bilmiyorum anlayışımlar her zaman ama bu konuda ne düşünürler fikrim yok
Umarım anlayışla karşılarlar. Bunu anlamazlarsa üzerlerine çok gitmemelisin. Bu sefer seni daha çok kısıtlamaya çalışırlar. Tecrübelerimden biliyorum. Asla vazgeçme, başaracağız.
Bence üniversite ile kendinizi şartlandırmayın. Ben de öyle diyordum ama ekonomik sebeplerden dolayı (tabii kesin öyledir) şehir dışına gidemedim. Gidemeyince tüm umudumu kaybettim. Üniversite tutunduğum tek daldı. Tahliye edilmeyi bekleyen bir mahkumun 4 yıl daha hüküm giymesi gibiydi. Artık üniversite bittikten sonra diyorum ama artık eskisi gibi umutlu değilim. Bu 4 yıl nasıl geçecek bilmiyorum. Artık geleceğimi göremiyorum.
insta hesabını verir misin