6 yaşındaki bir kızı savaşçı yapan aileme teşekkür ediyorum.

Ben Müslüman bir ailenin 7. çocuğuyum. Böyle dediğime bakmayın, kıyıda köşede yetişmiş birisiyim. Onların çocuğu sayılır mıyım, bilmiyorum.

Daha 6 yaşımdayken babam bana dışarı çıkma yasağı koymuştu. Sebebi ise erkeklerle oyun oynamamdı. Komik değil mi? 11 yaşımdayken pantolon giyme yasağı koydu. Yeni yeni ergenliğe giriyordum, memelerim kendini belli etmeye başlamıştı. Sırf memelerim görünmesin diye bol şeyler giyiyordum. Eğer belli olursa başörtüsü takmak zorunda olurdum. Sonra regl oldum. Ama diğer kızlar gibi ağlayarak annemin yanına gidemedim. Bunu hemen çözmem gerekiyordu. Kimseye söyleyemezdim. Sadece 2 ay saklayabildim, sonra annem öğrendi. Babam “Artık kapanma zamanın geldi” dedi. Günlerce ağladım. Ablam beni savundu, daha küçük olduğumu söyledi. Babam benimle uğraşmayı bırakmıştı ama büyümemi bekliyordu. Ben çok hırçındım ama yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Babam beni zaten zorla kapatacak diye kendi isteğimle kapandım. Birçok şeyden geri kaldım. Zorla Kur’an kurslarına gönderildim. Gittiğim kurslarda şiddet gördüm. Aileme bunu söylediğimde bana “Hak etmişsindir” dediler.

Şimdi bir erkek arkadaşım var, o beni en iyi anlayan kişi. Düşünsenize, sizi annenizden ve babanızdan daha çok sevdiğini düşündüğünüz biri var. Çünkü ne anneniz ne de babanız sizi önemsemiyor. Şu an istemediğim bir bölüm okuyorum. Ama bu aileme göre bir ayrıcalık; zira akrabalarımızda bir savaş verip üniversite okuyan başka hiçbir kız yok. Ben küçüklükten beri savaşıyorum; bazen boyun eğerek bazen de karşı gelerek.

Başörtümü çıkarma kararı aldım ve çıkardım. Sonra ne mi oldu? Annem hastaneye kaldırıldı ve bana “Senin yüzünden bu hallerdeyim” dedi. “Sen bizi ele güne rezil ettin” dedi. Ve ben tekrar kapandım. Sonra sevgilim olduğunu öğrendi, “Babana söylerim” dedi. Ayrıldığımızı söyledim. Ama ayrılmadım, ayrılamam ki. Şimdi ailemin okumamı istediği bölümü zorla okuyorum, bir yurttayım. Ama savaşım bitmedi, tekrar üniversite sınavına hazırlanıyorum. 6 yaşındaki bir kızı savaşçı yapan aileme teşekkür ediyorum.

(Görsel: Spirited Away)