Korkunun etkisiyle kekelemeye başladım.

Merhaba. Buradaki tüm hikayeleri okumuş birisi olarak yazıyorum.

Ben 11 yaşında yani 5. sınıfa giderken regl oldum. Açıkken bile kapalı gibi giyinen bir kız çocuğuydum, babamın anneme “Bu kız ne zaman kapanacak” dediği zamana kadar.

Annem bana namaz kılmayı, oruç tutmayı erken yaşta öğretti. Hala ibadetlerimi aksatmadan yapan birisiyim. Annem regl olmadan önce de sonra da bana kapanmam gerektiğini, bunun bir farz olduğunu anlattı. Beni sürekli cehennem ve kabir azabı ile korkutuyordu. Bu korkutmanın bedeli bende bir hastalık bıraktı. Korkunun etkisiyle kekelemeye başladım. Buraları ağlayarak yazıyorum buraya. Bunun bendeki etkisini benden başka kimse bilemez. Okulda herkes benimle dalga geçerdi, beni hep dışlıyorlardı ve sürekli ağlatırlardı. Şu an 17 yaşındayım ve hala kekemeliğim geçmedi. Annemler beni bunun için tedavi bile ettirmediler. Bu bana ailemden kalan en büyük acıdır.

Ben 8. sınıfın sonunda kapandım. Mutlu oldum kapandığım için ama bu mutluluk fazla sürmedi. Babam bana kapandığımda istediğim her şeyi alacağını söyledi ama bana bir takım elbiseden başka hiçbir şey almadı. Ben o elbiseyi 1 yıl boyunca giyindim. Kendime bir şey almak istesem alamıyordum çünkü her konuda olduğu gibi kıyafet konusunda da baskı yaptılar. İstediğim şeyleri giyemedim, istediklerimi yapamadım. Değişen hiçbir şey olmadı. Hayatım hala baskı içinde. Kapandıktan sonra bana olan baskılar daha çok arttı. Kararlarıma, düşüncelerime saygı ve önem verilmemeye başlandı.

2 yıl önce anneme açılmak istediğimi söyledim, yanımda durup bana destek olacağına karşımda durup bana düşman gibi davrandı. Duymadığım hakaret, yemediğim trip kalmadı. Bu olaydan sonraki yıllarım işkence gibi geçti. İstedim, kapalı olmayı denedim ama üstümdeki baskılar yine gitmedi. Kapandığım günden beri siyah renkten başka bir şey bağlamadım, içimden gelmedi, aynalara bakmadım, kendime özen göstermedim ve bunların hepsi ailem ve baskıları yüzünden oldu. Ama ben vazgeçmedim, vazgeçmeyeceğim. Ailemin benim bir birey olduğumu ve kendi kararlarımı verebilecek birisi olduğumu görmesinden başka bir şey istemiyorum. Hiçbir şey için geç değil ama ben 4 yıl boyunca içimde verdiğim savaşlardan bıktım. Artık özgür olmak istiyorum, baskı içinde olmak değil.

Siz de özgür olun; bırakın size ters ters baksınlar, bırakın arkanızdan konuşsunlar. Onlar sizi birkaç gün konuşur ama siz yaşadıklarınızla kalırsınız. Güçlü olun olur mu, herkesin karşından güçlü olun çünkü benim en büyük hatam güçlü olamamaktı…

(Görsel: Vijay Sarathy)