Yirmi yaşındayım ve kendi kararlarımı kendim veremiyorum, bunun ne kadar hiçmiş gibi hissettirdiğini anlayabiliyor musunuz?

Merhaba. 14 yaşında kapandım. 6 yıldır kapalıyım. Ailemin herhangi bir zorlaması olmadı, sadece alttan alttan ince bir nakış edasıyla işliyorlardı.

Küçücük yaşım, ergenliğe yeni girmişim, ne biliyorum ben din hakkında? Herkes farz olduğunu söylüyor, açıp bakmadım bile doğru mu diye. Şu an yaşadığımız şehirde üniversite 1. sınıf öğrencisiyim. Aileme bir yıldır açılma fikrinin bende olduğunu, sırf üzülürler diye söyleyemediğimi söyledim. Annem pek bir tepki vermezken babam bağırış çağırışlarla dolu bir gece yaşattı bana. Yirmi yaşındayım ve kendi kararlarımı asla kendim veremiyorum, bunun ne kadar hiçmiş gibi hissettirdiğini anlayabiliyor musunuz?

Üniversitede seçeceğim bölüme dahi ailem karar vermişti. Sen o kadar yıl çalış, didin, onlar tercih yapsınlar. Babam, “Ne cesaret bana söyleyebildin” diyor. Ertesi gün kararlı olduğumu söyleyince daha yumuşak davrandı ama bunların geçici olduğunu, bir anlık bir düşünce olduğunu zannediyor. Namaz kılmamı, Allah’ın beni doğru yola koyacağını söylüyor. Dini inancımda herhangi bir sıkıntı yok, ondan daha inançlıyım. Mesele saçlarımın içine hava girmesi değildi, mesele başörtüsünün bana ait olmamasıydı. Kararlıyım, başaracağım. Şu küçücük dünyada kendim için ilk defa bir şey yapacağım.

(Görsel: Miles Johnston)

Comments (2)

  1. Banu Akar

    Selam ben 11 yaşında kapanmıştım kendi isteğimle ailem ilerde istemeyebilirsin demesine rağmen. Şimdi 18 yaşındayım açılalı sadece 2 ay oldu üniversiteye geçince ama açılma fikri 3 yıldır aklımdaydı. Senin babanın dediği gibi heves sandım kendimi ibadete adadım ama bi heves 3 yılda geçmez mi ? Çok endişelendim ya pişman olursam diye ya ailem kabul etmezse ? Ya beni eskisi gibi sevmezlerse ne yapardım ? Çok üzüldüler bütün yazımı onlarla konuşmaya verdim ve kabul ettiler çok üzüldüler başta babam yüzüme bile bakmıyordu ta ki benim mutlu olduğumu görene kadar hayat istemediğin şekilde yaşamak için çok kısa. Pişman olursan tekrar kapanmak hep bir seçenektir ama böyle devam edersen sürekli açık olsaydım hayatım nasıl olurdu düşüncesi aklında olacak ve için içini yiyecek. Pişman olmadım pişman olmayacaksındır gerçekten buna değer insanlar her şeye alışır ailen kabul edecektir etmeyip ne yapabilirler ki sen onların çocuğusun bir gün bunu yaptığında çektiğin her şeye değdiğini söyleyeceksin inan ki değiyor umarım yapabilirsin burada bir çok kişi senin yanındayız mutluluklar diliyorum

  2. Hep ayni sekilde oluyor zaten.Aileler bunu beynine empoze edip baski yapmadiklarini savunuyorlar.Ama artik ben kendimin hissetmedigim ve kendi kararimi kendim veremedigim bu bedeni tasiyamiyorum.Aileme acilmak istedigimi soyleyince agladilar bagirip cagirdilar.Dinsizlikle itham ettiler ama benim Allah i ne kadar cok sevdigimi bilmiyorlardi.Ben sadece cocukken verdigim bu karardan dolayi her gecen gun dinden sogudugumu farkettim ve boyle devam edemezdi .Dinsiz bir kapali olacagima ve her gun lanet okuyacagima acilip daha iyi anlamaya calismaya karar verdim 18 yasindayim uni1 e gidiyorum siniftakiler nasil tepki verir ailem ne der artik bunlari dusunmek istemiyorum.Annem tek derdin 2 tel kilin gozukmesi mi diyor ama ben iste o 2tel kilin neden gozukmemesi gerektigini anlayamiyor ve her gun bunu sorguluyorum,ben de bir erkegin kasindan sacindan etkilenebilirken neden erkegin nefsinin cezasi bize kesiliyor hala anlayamiyorum

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir