Annem üzülmesin diye ben mutsuz bir hayat sürdürüyorum, dışarıya çıkmak içimden gelmiyor.

18 yaşındayım. 16 yaşında girdiğim tesettüre kim sorarsa isteyerek girdim diyordum. Ben daha 9-10 yaşındayken annem sürekli benim ileride kapanacağımı ve bunun gerekliliğini beynime işledi. Alışverişe her çıktığımızda “Bu olmaz çok kısa, bu olmaz çok açık, ne zaman kapanıyorsun?” cümleleriyle karşılaştım. Benim de 10. sınıfın yaz tatilinde bu söylenmeler canıma tak etti “Kapanmak istiyorum.” dedim. Gerçekten o zamanlar ne kadar düşünmeden hareket etmişim, kendime de kızıyorum.

12. sınıfa geldiğimde düşüncelerim, fikirlerim oturmaya başladı. 10. sınıfta hala çocuk olduğumu fark ettim. 5-6 aydır da gerçekten düşünüyorum açılmayı. Anneme ve babama 2-3 hafta önce bu düşünceyi açtım. Babam “İyi düşün senin hayatın kararını ver.” dedi, annem ise “Bu çocuk oyuncağı değil, bi’ çıkarıp bi’ takamazsın, ben senin yanmanı ister miyim? Günahı, haramı, ben kendi bildiklerimi sana öğretemedim, kime özeniyorsun? Her halinle güzelsin, seni beğenen her halinle beğenir.” gibi saçma, mantık dışı cümleler kurdu. Annemle 3 kere konuştum, her konuşmanın sonunda karara varılmış gibi bitiriyor ve ben artık kendimi anlatamıyorum anneme.

İnkar etmiyorum ancak şu an zorla yaptığım bir ibadetin bana nasıl bir yararı olabilir anlamıyorum ve bilmiyorum. Acaba Müslüman bir ailede doğmasaydım hayatım nasıl olurdu diye düşünmeden edemiyorum. Gerçekten yoruldum artık. Asi bir insan olup annemi dinlememek isterdim ancak bunu yapamayacak kadar duygusal ve karşımdakini düşünen bir insanım.

Annem üzülmesin diye ben mutsuz bir hayat sürdürüyorum, dışarıya çıkmak içimden gelmiyor. Yakında üniversitem başlayacak ve her şey nasıl olacak bilmiyorum.

(Görsel: Amani Haydar)