Merhabalar, benim hikayem de çocukluğumda başladı. Bir kursa yazılmıştım daha 8-9 yaşlarındayken, o kursta bana saç telim kadar yanacağım ve saç telimden ailemin sorumlu olduğu öğretilmişti. Hatta öyle bir hal almıştım ki gece yatarken başörtüsü takıp yatardım. Nasıl yatarsam öyle dirileceğime inanıyordum ya da deprem vs. olursa başım açık olmasın diyordum. Ablam açıktı ama ben hep kapalıydım, ablamı 8. sınıfa geldiğinde zorla kapattılar, dışarıda açılıyordu, eve gelince kapanıyordu. Ben de 6. sınıf sonlarında yavaş yavaş pişman olmaya başlamıştım. 8. sınıfta kesin olarak kapanmak istemediğime karar verdim. Ama tabii ki bunu söyleyemedim, dışarıda açılıp eve gelince kapanıyordum.
Lise hayatımız böyle geçti. Bir grup insandan açık olduğumuz için, bir grup insandan da kapalı olduğumuz için saklanıyorduk. Sürekli ama sürekli kendimi öldürmeyi düşünüyorum bu durum yüzünden. Üniversiteye başladığımda ailemin evinden çıkarken başörtü takıp üniversite okuduğum şehre gelince açılıyordum. 4 yılım böyle geçti, şu an atandım, hemşireyim.
Ailem hala beni kapalı sanıyor. Sevdiğim bir adam var ama o beni açık, ailem ise beni kapalı bildiği için düğünümde ya da sonrasında açık olmama izin vermeyeceklerinden geleceğime dair bir adım atamıyorum. Babam Müslüman’ım başlığı altında her şeyi yapıyor. Benim yaşımdan küçük kızlarla mesajlarını bile yakaladım. Yaşamaktan zevk almıyorum. 2 farklı hayatım var ve hiçbir zaman düzene girmeyeceğini biliyorum. Kendimi o şalla boğmak istiyorum ki zaten o şal beni boğuyor.
Bir çözümüm olsun istiyorum, karşısına çıkıp ‘Ben sadece açılacağım sizin gördüğünüz gibi o… olmayacağım’ demek istiyorum ama ne yazık ki yapamıyorum çünkü kız kardeşlerim var, onlara daha büyük eziyet ederler diye korkuyorum. Bir çözüm ya da bir ölüm istiyorum.
(Görsel: Pablo Picasso)
Comments (3)
Ailen sana bu kadar eziyet ederken ve maddi gücün varken neden kendi yolunu çizmiyorsun? Anladığım kadarıyla ailene karşı sevgi besleyemiyorsun. Çünkü onlar senin gençliğinin pembe renklerini siyaha boyadı. Aynı yollardan geçtim. Üniversitede iken annemle şiddetli bir kavgamda evi terk ettim. Iş sahibi oldum. Ve onlara asla muhtaç olmadım. 2 senedir ne annem ne teyzelerim ne kardeşlerim hiç biriyle görüşmüyorum. Ve bundan zerre pişman değilim. Özgürlüğün tadı herşeyin önüne geçti. Hayatımın en güzel 2 senesini yaşıyorum ve yaşamaya devam edeceğim. Umarım ayakların üzerinde durma gücünü kavrarsın en yakın zamanda
Artık maddi gücün de var. Bu ikili hayat yer bitirir insanı. Kardeşlerine de kol kanat olabilirsin artık. Kafamızda büyüttüğümğz kadar zor olmuyor. 2 ay konuşulur sonra unutulursun. Hem yaptığın iş kutsal bir iş. Ses çıkaramazlar. Artık kendini yaşa.
şurada okuduğum yüzlerce yazıdan sadece sana yorum yazmak istedim. Çünkü içeriden o şekilde göremiyor olabilirsin ama ben dışarıdan bir göz olarak sana söylüyorum. Senin durumun en iyilerden biri. Önemli olan tek şey hayatını birleştirmek istediğin insan. o sana saygı duyuyor mu? Hadi onu da geçtim kocanın sevgilinin de önemi yok, sen ki kapı gibi mesleğini eline almış, dünyanın her yerinde (ufak sertifikalar alarak) mesleğini icra edebilecek durumdasın. Ailene açık açık ben buyum işinize geliyorsa de, gelmiyorsa hepsini sil at. Ve evet kardeşlerine de sahip çıkabilirsin. İnan zor değil. düğün falan çok mu özeniyorsun? kendi çevrenle ufak bir düğün yapıver. niye kendini bu kadar bunaltıyorsun, sana saygı duymayan insanları hayatından sil at maddi manevi bunu yapabilecek güce sahipsin