Yaşım dolayısıyla bir karakter arayışı içerisindeyim.

Şu anda 17 yaşındayım ve 13 yaşından beri kapalıyım. Kapandığım günden beri kendimi hiç kendim gibi görmüyorum. Yani olmak istediğim gibi.

Babamı çok seviyorum. O da beni çok seviyor. Babam çok zeki bir insan ve kendince muhafazakâr. Asla bana bir şeyleri diretmeyen, düşüncelerime saygı duyan biri. Babam çok isterdi kapanmamı. Bayramda seyranda başıma bir tülbent atsam “Ne güzel olmuş benim kızım” derdi. 7. sınıftaydım. Sınıfımdaki herkes kapanmaya başlamıştı, ben de ‘Ben neden kapanmıyorum ki’ dedim ve kapandım. İstiyor muydum? Hayır, kesinlikle istemiyordum. Ama o çevre beni çok etkilemişti. Bir gün başımı bir şal ile kapattım ve çok güzel olduğumu düşündüm. Babama gidip kapandığımı söyledim. Doğal olarak babacığım da havalara uçtu. Ama gün geçtikçe bundan bıkmaya başlamıştım. Sürekli ‘Acaba kim ne der?’ diyordum. Bu dönemde dini inançlarım değişip durdu. Zaten yaşım dolayısıyla bir karakter arayışı içerisindeyim. Aileme kapandığım günden beri açılmak istediğimi söyleyip durdum. Onlar da (onlara göre) beni bile bile ateşe atmak istemediklerini söylediler (Ateşe atmak derken yanlış karar vermekten bahsediyorum). Ama ben o kadar isterdim ki… Mezuniyetimde istediğim şeyi giyebilmeyi, saçlarımı tarayarak evden çıkmayı, güzelce uzatmayı. Mesele bunları evde yapmak değil. Kendi istediğim gibi olmayı… Ailemin bu konuda beni zorlamalarının sebebi büyük ihtimalle çevre, ama inanın benim hiç umurumda değil. Bence sizin de olmamalı…

(Görsel: Bu Hua)