Pantolon giyemezdim. Yaşıtlarımda gözüm kalırdı. Bir gün vitrindeki şortlara bakarken annemin ‘’Sana da alacağım‘’ dediğini ve heyecanımı hatırlıyorum. Alamadı.
Ablamı kapattıkları gibi beni de kapatırlar diye regl olduğumu saklamak için çabaladım. Sonunda bir elime bone bir elime şal verildi. Kapatıldım. İçime de kapandım.
13 yaşında başı örtülü ve etekli bir kızdım. Kendimden nefret ederdim, görünüşümden dolayı arkadaşım yoktu. ‘Neden sürekli etek giyiyorsun?’ sorusunu aldığımda afallamıştım. Eve gelince ağladığımı hatırlıyorum, annem ve ablamın da desteğiyle ve diz altı tunik giymek şartıyla kumaş siyah bir pantolonum olmuştu. Bu bile büyük bir adımdı bizim için. Halen de kavga ederken babam annemi bu sebeple suçlar: ‘Pantolon giydirmeseydin böyle olmazlardı…’
Namaz kılmayı bilmezken dinin emri adı altında başım kapatılmıştı. Çok kızgındım dine, Allah’a… Ama yine de babamın kalbini yumuşatması için Allah’a dua ederdim, belki bir ümit yumuşar diye. Yumuşamadı.
İslam şiddet, baskı, erkeği yüceltmek demekse ben artık Müslüman değildim.
Liseye başladım; ben büyüdükçe onlar daha çok karışmaya, onu giyemezsin, bunu giyemezsin oraya gidemezsinler’e başladılar. Sinemaya gidemedim hiç. Kimse de arkadaşlık kurmak istemedi benimle. Yalnızdım. 4 yıl kendi içime gömülmemle, gece sessizce ağlamalarımla geçti. Başkaldırdığım zamanlar babamın üstüme yürümesini, tekmelenip dövüldüğümü unutamıyorum. Fizikselden ziyade psikolojik şiddet çok daha… Bu yüzden canımın acımasından artık korkmuyorum.
Her ne kadar izin vermeseler de bir şekilde Eskişehir’i kazanmayı başardım. Tam anlamıyla özgürleşebilmiş değilim. Şu an 2 farklı şehirde 2 farklı şekilde yaşıyorum. Kim olduğumu, nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum. Baskıdan, şiddetten kaçıp doğrunun ne olduğunu bilmediğim için yaptığım çok fazla hata oldu. Babamdan göremediğim sevgiyi başkalarında aradım. Okuduğum şehirde kapalı olmama rağmen bir nevi kendim olabiliyordum, ilk defa mutlu olduğumu hissedebiliyordum. Tatilde eve dönmek tüm yaşadığım mutluluğun geçici bir yalan olduğunu gösterse de şimdilik susuyorum. Bekliyorum. İnanmadığım bir dinin şartlarını yerine getiriyorum. Belki benim için de bir kurtuluş yolu vardır. Çıkmazdayken, neye inandığımı bilmezken dinlediğim bir şiirle/şarkıyla bitirmek istiyorum: https://youtu.be/ivrk1xl4gba
''Bir yanda gül renkli şarap şirin sevgili
Öte yanda iki yüzlü dincilerin zilleti
Çoğu cehennemlikmiş dünyada aşıkların
Desene kimsenin göreceği yok cenneti
Bilmem kimim neyim benden ne kalır yarına
Cennet mi düşer yoksa cehennem mi payıma
Sevgili şarap müzik yeter bana
Gerisi senin olsun al cenneti çal başına''
Ömer Hayyam
(Görsel: Selma Gürbüz)
Comments (5)
Tanımı son derece doğru yapmışsınız…
Fazlasıyla üzücü ve onur kırıcı bir durum. Üniversite kaçtasınız? Tahminimce 2.sınıfa geçtiniz. Ailenize nasıl yaklaşmalısınız şu an bilemiyorum ama bunun sizi çok fazla üzdüğünü belirtip anlatsanız, belki bir şeyler değişir. Normal bir insan aklı bu tarz kişilerin bir beze bu kadar anlam yüklemesini anlayamaz. Ben anlayamıyorum. Dertleşmek isterseniz mail adresinizi bırakabilirsiniz dönüt sağlarım. Güçlü kalın yine de. Gardın düşerse çabuk ölürsün. Sonuna kadar direneceğini biliyorum. Öyle olmasa buraya yazmazdın. Bir gün başaracağına da inancım tam.
Eskişehir okuyomuşsun ben de oradayım yazında resmen kendimi gördüm. Seni tanımayı, görüşmeyi çok isterim. Ayrıca yazının sonundaki parça da çok çok sevdiklerimden. İstersen konuşmayı mailim [email protected]. Tüm iyi dileklerimle..
Bende 11 yasinda kapandim suan 22 yasindayim uni 4. sinifa gececegim acilmak istiyorum.unide bir ara ailemden habersiz acildim.Tekrar kapanmak zorunda kaldim.Simdi tekrar acilirsam arkadaslarim bir acilip kapaniyor diyecekleri icin acilamiyorum.Benim gibi olan birileriyle konismaya ihtuyacim var. Instagram hesabim @meryemyildizz95 e yazabilirler mi?
Bende 11 yasinda kapandim suan 22 yasindayim uni 4. sinifa gececegim acilmak istiyorum.unide bir ara ailemden habersiz acildim.Tekrar kapanmak zorunda kaldim.Simdi tekrar acilirsam arkadaslarim bir acilip kapaniyor diyecekleri icin acilamiyorum.Benim gibi olan birileriyle konismaya ihtuyacim var. Instagram hesabim @meryemyildizz95 e yazabilirler mi?
Biliyor musun bende senin gibi yaşadım. GÜzelim günlerin gençliğim en verimli zamanlarım insan ruhundan anlamayan davetçi vasfı olmayan ve dini bana anlatamayan insanların beni din adına dövmeleri ve onlara karşı mücadelemle geçirdim. Üniversite kazandım ve kaçtım evden. Kaçtığım yerde dinle mücadele yine beni buldu. Ben ne yaptım? Beni uğruna yerden yere vurdukları dini enine boyuna öğrenme yoluna koyuldum. Şuanda insanlara kadınlara islam’ı anlatmaya çalışan özgür ruhlu, ufku geniş, sorgulayan mücadele eden ve doğrusunu öğrenen başını kapatmaya da açmaya da boyun eğmeyen sırf inandığı için bu beni özgür bir birey olarak Yaratan Allah’ın emri diye örtünen insanlar yetiştirme yolundayım. Eşim dünyanın en zarif adamı gözümde ama sakallı ve İslami bir giyinince sahip olduğu için yobaz muamelesi görüyor. Ben çarşaf ve peçe ile örtünüyorum. Ve evet bunu sadece kendi istediğim için yaptım. İnandığım için yaptım ve bunun için de bedeller ödedim. Bu benim yolum. Sende yolunu doğru seç ve kimseye bakma. Önce öğren sonra neyi inkar neyi ikrar edeceğine kendin karar verirsin.
Güzel bir söz, kökü sağlam, dalları göğe yükselen bir ağaç gibidir.” (İbrahim, 14/24)