Yıllardan 2011. Lise 2. sınıftayken bir anda kapanmaya karar vermiştim. Kimsenin baskısı olmadan. Annemin sözünü hep hatırlarım; ‘Kapanmaya karar verecek yaşta değilsin, iyi düşün, kendini kısıtlama.’ Ama dinlemedim ve kapanmanın gerekli olduğunu düşündüm, başıma örtümü alarak bir bayram sabahı dışarı çıkmıştım. Mutluydum. Doğunun bir ilinde yaşıyordum ve bu halimle çevremde daha çok sevilmiştim.
O zamanlar okulda başörtüsü konusunda hala yasaklar vardı ve bu nedenle okula girerken açıyordum, çıkarken tekrar örtüyordum. Yani henüz hâkim olamamıştım. Yasaklar kalkınca tesettüre tam olarak girmiş bulunmaktaydım. Hala mutluydum. Birçok ibadeti de tam anlamıyla yerine getiriyordum ve çevremde örnek gösterilen kişilerden biriydim.
Üniversiteyi kazandım ve okuyor olduğum bölümden dolayı düşüncelerim, ideolojilerim, görüşlerim fazlasıyla derinleşti. Çok okudum, çok gezdim, çok araştırdım, çok fazla insanla tanıştım. Hatta âşık oldum. Benden bambaşka birisine. Hem din hem görüş olarak. Benim dönüm noktam okuduklarım ve tanıştığım insanlar oldu. Çok fazla değiştim. Ve fark ettim ki aynaya baktığımda kendimi göremiyordum artık. Mutsuzdum. Mutsuzum.
Açılmaya çoktan karar vermiştim ve defalarca denemiştim. Ama kapıyı açıp da çıkamamıştım. Artık her günümde, her anımda bu düşünceyle dolaşıyorum. 2011 yılında kapalı olmanın gerekliliğini 2017 yılından itibaren düşünemiyordum.
Anneme ve abime bu konuyu açtım tabii ki, hem de ağlayarak. Annemin ‘İnsanlar dinden mi çıktı desinler’ gibi söylemleri, abimin ‘Bizi rezil edersin bu eve gelme’ gibi tehditleri. Anladım ki onlara göre hayatımla alakalı aldığım kararın pek bir önemi yokmuş, asıl önemli olan insanların ne düşündüğüymüş. İnsanlar benim hayatımla alakalı sadece 5 dakika düşünebilir, ben ise bu hayatı bir ömür yaşayacağım.
İdealleri olan bir kadınım ve 22 yaşımdan sonrasında saçlarımı uçuş uçuş görmek istiyorum. Hiçbir dayatma olmadan, özgürce yaşamak istiyorum çünkü asıl önemli olan benim. Biziz asıl önemli olan. Ve bizim kararlarımız asıl güzel olan. Cesareti toplayabilirim ve devam edecek hayatımı güzel hislerle ve aynaya bakarak devam ettirebilirim umarım. Hayal ediyorum hep. Deniz kenarında çekindiğim bir fotoğrafım var örtümün uçuştuğu. Bakar dururum hala. Sahi hiç hatırlamıyorum saçlarımın uçuştuğunu rüzgârlarda bir deniz kenarında.
**Yazıyla beraber paylaştığımız görselin kime ait olduğunu bulamadık. Biliyorsanız kaynağıyla beraber yorum bırakabilirsiniz.
Comments (6)
Bir gün mutlaka başaracaksınız. 22 yaş tam bir bahardır hayat için. Özgür ve güzel günlerde yaşamanız dileğiyle…
Ben 17 yaşındayım 18 olacağım inanın açıldığımda zarar görmeyeceğimi bilsem bunu hemen yapardım.Başkalarının ne düşündüğü zerre umrumda değil.Maddi olarak aileme bağımlıyım, para biriktirip kendi ayaklarımın üstünde durduğumda başımı açacağım.Ne bir din, ne bir insan bana zorla istemediğim bir şeyi yaptıramaz.İmkanınız var ise bunu hemen yapın buraya da yazın her acının her olmasa da lütfen bir sonu olduğunu görelim
Bir süredir bunun için çabalıyorum ve biliyorum az kaldı. Mutluluğumu paylaşıp birileri için cesaret verici olmak istiyorum. Başımı açtığımda söz veriyorum bu siteye yazacağım. Yalnız değiliz.
Bir gün istediğiniz özgürlüğe kavuşmak dileğiyle.. Saçlarınızın rüzgarda uçuştuğu o an her şeye değecek..
ben de 22 yaşındayım ve sürekli her an bunu düşğnüyorum saçlarımı uçuş uçuş görmek istiyorum çiçekli böcekli bi elbiseyle çok güzel küpelerle kombinlediğim bi gün saçlarım da bana eşlik etsin istiyorum
20 yaşındayım, aileye bağımlı bir hayatım var ve bu sadece ekonomik anlamda değil. 6 yıldır kapalıydım ve ilk kapandığımda şehir dışındaydım annem bunu istediğimi öğrendiğinde memlekete döndüğümde başımı zorla açtıracağını küçük yaşta asla böyle bir şey yaptırmayacağını söylüyordu. İlk açılma hikayem aslında boynum görünecek sadece saçlarım kapalı olacak şekilde açılmamla oldu babam nasıl olsa saçım görünmüyor diye dert etmemişti ama annem sürekli boynun göründükten sonra ne önemi var diyerek hep baskı yapıyordu. İlk açılma fikrimi kardeşler adındaki wp grubunda paylaştım ve bir ablam dışında kalanı bir ağızdan benden küçük ve açık kardeşim dahil hepsi babamın adını hiç mi düşünmüyorsun dedi ve yaptığımı direkt namusla eşleştirdiler. Sömestrda babama cesaret edip söyleme fırsatı buldum ve bana söylediği şey ‘ El gülecek iş yapma’ oldu. 2 gün aralıksız ağladım evde ama kimin umrunda. Tekrar yanlarından ayrıldım sömestr bitti okula döndüm anneme bir olay anlatıp ondan da bir müjde istedim hani şehir dışındayım para falan yollar diye düşünüyorum. Ablamla konuştuklarını ve babama açılmam konusunda bana destek olacaklarını söylediler inanın bu her son zamanlarda aldığım en iyi haberdi. Şansa bak 8 Mart Dünya Kadınlar Günü. Bursum yatmıştı saçlarımı kestirdim yarım saat sonra ablam aradı babam izin verdi diyerek ama tabi birkaç koşulu vardı, saçlarımı boyatmam, kısa kestirmem ve memlekette açık olmam yasaktı halen yasak. Kabul ettim şimdi yılın 10 ayı istediğim gibi giyiniyorum 2 ayı mecburen el güler diye kapalıyım. Ben ilk saçlarımı açıp dışarı çıktığımda rüzgar vardı unuttuğum bir his, hatırlayınca göz dolduranından. Senin için dua edicem istediğin şeyin hakkında hayırlı olması için sevgiyle kal ♥️