‘Belki bundan sonra beni daha çok severler’ diye 9 yaşında ‘kendi isteğimle’ kapandım.

Aşırı muhafazakâr bir ailede doğdum ve büyüdüm. Ailemde kız çocuğu olarak değer görmediğim, sevilmediğim için ‘Belki bundan sonra beni daha çok severler’ diye 9 yaşında ‘kendi isteğimle’ kapandım. Aslında haklı da çıktım, bana olan tutumları olumlu yönde değişti ama ben büyüdükçe kendimi bedenimin içinde hapsolmuş bir halde buldum. Yıllar boyunca korkutulmuş, günahla ve cehennemle sindirilmiş olmama rağmen daha fazla bu şekilde yaşayamayacağımı anladım. Önce İslam adı altında yaşanan dini, sonra İslam’ı, sonrasında ise din ve tanrı kavramını tek başıma sorgulamaya başladım. En başında korkunç bulduğum tüm bu sürecin aslında beni özgürleştirebilecek tek şey olduğunu fark ettim. Önce ailemle dışarı çıktığım ve onların beni görebileceği zamanlar hariç örtü takmamaya başladım. 15 yaşına geldiğimde ise karşılarına geçip buna daha fazla katlanamayacağımı söyledim. Ne gariptir ki 9 yaşında başımı örttüğümde bunu kendi irademle yaptığımı söyleyip, 15 yaşında gerçekten kendi irademle verdiğim kararı göz ardı ettiler. Tüm aile fertlerim benden utandığını söyledi, babam benim gibi bir kızı olmadığını söyleyip yüzüme bakmayı bile bıraktı. Zaman zaman eve alınmayıp saatlerce kapının önünde bekletildim, dayak yedim, parasız bırakıldım. Ama şu an 18 yaşındayım, ailem hala bana kızgın olsa da tüm bunlara alıştı. Eskiden böyle insanların çocuğu olmaktan utanırdım ama şimdi kendime bakıyorum; dinden, onların ahlak olarak nitelendirdiği tüm o prangalardan özgürleştiğimi görüyor ve kendimle gurur duyuyorum. Bedeninde hapsolmuş gibi hisseden, korkan, çekinen tüm kız kardeşlerimin yanındayım. Hayat kendimizi özgür bıraktığımızda çok güzel.

(Görsel: René Gruau)