Merhaba. 17 yaşındayım, lise son sınıf öğrencesiyim ve üniversite sınavına hazırlanıyorum. Muhafazakâr bir aileye sahibim ve küçüklükten bu yana dini eğitim alıyorum. 13 yaşında kapandım, 4 yıldır da örtünüyorum.
Kapanmaya karar verdiğim zaman bunu kendi isteğim doğrultusunda gerçekleştirdiğimi düşünmüştüm; elbette bir gün kapanacaktım ve erken olması sanki bu durumu bana daha çok sevdirecekti
Örtündüm ve herkes tarafından takdir edildim, küçüğünden büyüğüne herkes benimle gurur duyar gibiydi. Etrafımdaki insanlar genellikle kapalı insanlardı, bu nedenle kendimi onların içinde hiç garip hissetmedim. Bu 2 yıl kadar sürdü. 2 yıl sonra artık örtünmek istemediğime karar verdim. İçimde bunun savaşını çok verdim. Ailemin böyle bir şeyi kabul etmeyeceğini adım gibi biliyordum ve bu yüzden hep geri çekilmek zorunda kaldım. Kırıldım çok fazla kırıldım. Çünkü başımı açarsam anne ve babamın benimle konuşmayacağını hatta babamın beni okuldan alacağını biliyorum ve bu bana ‘’Kapalı olduğum için mi beni seviyorlar’’ diye düşündürüyor hep. Ablamla paylaştım bu durumu, o bana hep “Ne yapalım biz de böyle bir ailede büyüdük” diyerek destek olmayacağını açık açık gösterdi.
Hep saçlarımın rüzgârda savruluşunu hayal ediyorum ve bunun sadece hayalden ibaret olmamasını o kadar çok isterim ki. Evde saçımı düzleştirdiğim bir gün babam “Ne o sen açılacaksın galiba” dedi, bunun üzerine hiçbir şey diyemedim dilim tutuldu sanki, korktum ve sadece hayır diyebildim. Babam tekrar “Eceline susasaydın yapardın” dedi. Her şey çok açık, eğer böyle bir şey yaparsam beni okuldan alırlar ve bu eve ömür boyu hapis olurum. Bir gün bunu yapabilecek gücü kendimde bulma dileğiyle.
Çok garip; kendi hayatımda kendime yabancıyım. Her sabah ayna karşısında örtünen o kız ben değilim, sadece buna mecbur bırakılıyorum. Kendim gibi giyinemiyorum, kendim gibi düşünemiyorum, ben birileri tarafından giydirilen şekillendirilen bir oyuncak bebeğim.
(Görsel: Lisk Feng)
Comments (6)
Ben açılıp açılmamak konusunda kararsızım. Benim ailem öyle çok muhafazakar değil. Ve kapanidigimda 7.siniftaydim ve kendi isteğimle kapandım. Babam sen acilirsin dedi hatta. Şu an 12.sunifim ve açılmak istiyorum hatta babam pantolonumu gördüğünde (pantolonum dardı) böyle giyeceksen acil sen kapalisin böyle olmaz dedi ama ben çevrenin tepkisinden korkuyorum açıkçası. Annem babam bir şey demez ama çevre?
Kız arkadaşım çok uzun süre kapalı kaldı. Herkes onu öyle tanıdı. Açıldıktan 3 gün sonra kimse onun eski halini hatırlamadı bile. Ailen de sana destek oluyorsa bir şekilde, bu güzel fırsatı sakın kaçırma. Bırak saçın uçuşsun.
Annen baban sana bi sorun çıkarmayacaksa çevreyi neden umursuyorsun tatlım inan onlar her halükarda konuşacak ya da eleştirecek birşey bulurlar. Bak sen bir tanesin bu hayatta ve bizler çok uzun ömürlere de sahip değiliz, kısacık yaşamımızı hissetiklerimiz hakkında zerre fikri olmayanların eline bağışlamak akıl kârı mı? Sadece bu mesele için değil , hayatında kendi adına verdiğin bütün kararları elalem ne der süzgecinden geçirme sakın bu hayat senin onu sen yaşamalısın!
Bence cevreyi umursama, senin hayatın ve nasıl mutluysan oyle yeasa. herkes herseye zamanla alışacaktır inan…
Rahat fakat dindar bir ailede büyüdüğüm için seni bu bağlamda anlamam çok zor. Baskıyla büyümek ve bu baskıyı da sevdiğin, senin için pek çok fedakarlık yapan birinden gelmesi daha zor olmalı. Yine de ailene göre değil inandığın şekilde yaşamaya gayret et. Örtünmek herkes için kolay olmuyor. Bunu aile baskısıyla yapmak gerçekten kötü. Benim için tam tersi bir durum söz konusuydu. Seninki gibi bir aile baskısı olmasa da bir toplum baskısı vardı ve sonunda başardım. Arkadaşlarıma ve bazı akrabalarıma rağmen örtündüm. Şu an çevremden gelen eleştirileri de püskürtecek düzeydeyim. Aşağılamalara da aldırış etmiyorum. Çünkü doğru bildiğimi yaptım. Sabrın bir karşılığı var. Bunu gördüm. Sen de ailen için değil (inanıyorsan) inancın için yaptığında huzur duyacaksın. Ailenin anladığı gibi değil bu din. Ve örtünmek de zamanla olacak bir şey. Herkes aynı değil, bazısına zor bazısına kolay gelebilir. Bu imtihandır. Fakat aile sadece uyarmaktan sorumludur. Fazlası değil. Baskı kurmak, diretmek insanı sadece soğutur. Küçük yaşta insan çevresinden görüp örtünmeyi istediğini sanabilir ama çok kolay bir karar değil bu. Şu yazıyı da okumanı tavsiye ederim: https://www.yenisafak.com/yazarlar/fatmabarbarosoglu/baortulu-kadin-yazarin-12-yainda-ba-ortme-uzerine-soyledikleri-ve-dahi-soyleyemedikleridir-56451
Seninle ayniy şeyleri yaşıyorum kesinlikle ama bazı farklar var benim babam soğuk bir insan benimle sohbet etmisliği hiç yoktur 5 yıldır kapalıyım ve “böyle yaparsan baban sever” diyerek yaptırdılar ama beş yıldır her gün istemeyerek istemediğim bir şekilde yaşamaya zorunluyum 3 ay sonra üniversite sınavım var ve üniversiteye gitti de açıldı demelerini de istemiyorum kuzenlerim arkadaşlarım hepsi açık ve sadece ben kapalıyım istemeyerek başladı ve istemeyerek de devam ediyor bu durumu anneme anlattım artık istemiyirum artık kendi kararlarımı tercihlerimi yapmak istiyorum dedim ve bay büyük tepkiler veriyor babamı da karşıma alıp konuşmayı planlıyorum artık özgür olmak istiyorum kafamda sürekli keşke diyerek yaşamak istemiyorum 🙁