Sanki bunlar benim isteğimmiş gibi davranıyordum, böylelikle kendimi sıkıştırılmış hissetmiyordum.

Çok kişi varmış aynı hikayeyi paylaşan. Bu hikayede ben ve ikizim de var. Annem kapanmaya zorlamasa da bizi, sürekli bunun için baskı uygulardı. Yaz aylarında tişört ve dar pantolon giymemize izin vermezdi. Arkadaşlarımın dikkatini çekerdi uzun kollu giyinmem, ben de ‘Terlemiyorum’ derdim. Eğer onun istediği gibi giyinmezsek dışarı çıkmamıza izin vermezdi. Bir savunma sanatı geliştirmiştim kendimce; sanki bunlar benim isteğimmiş gibi davranıyordum, böylelikle kendimi sıkıştırılmış hissetmiyordum.

İkizim benden önce kapandı bir öğretmeninin teşviğiyle, gözüme güzel geldi, özendim. Ben de kendi isteğimle kapandım ya da öyle olduğunu sandım. Yaşım ilerledikçe görünüşümü hiç önemsememeye başladım. Özensiz giyindim, kendime sürekli “Kimsenin benim nasıl göründüğüm hakkındaki fikri umrumda değil” dedim. Ancak yeni insanlarla tanışmak istemiyordum. Çünkü hangi benle tanıştıracağımı bilmiyordum. Dışarıdan muhafazakardım, düşüncede özgür. Hem güzel de gözükmüyordum. Tanınmak istemediğim için köşe bucak kaçtım insanlardan. Bir yandan da kapanmanın mantığını kavradım. Meğerse erkeğin şehvetli gözlerinden kaçmak için kapanmam istenmiş. Halbuki ben sadece Allah istedi diye kapanmıştım. Bu fikir beni açılmaya itti. Saklanmak istemiyordum artık.

Annem kendime baktığım günlerde hevesimi hep kırmıştır, güzel görünmek suçmuş gibi. Umreye gitmiştim ve akrabalar tarafından evin hanımı olarak görülürdüm. Tam bir aile kızıydım, anneme yardım ederdim. Herkes beni böyle bilirdi. Ben içimde daha çok çocuktum ama büyük sorumluluklar almıştım üstüme, erkeğin gözünden sakınmak gibi. Büyük bir ağırlık vardı üzerimde taşıyamadığım. Umreden döndükten sonra dini duygularım kabaracağı yerde içimden söküldü gitti. Kolum açıkmış saçım görünmüş, hiç umurumda olmadı. Hatta annemin hiç istemediği dar pantolonları bile giydim, dışarı çıkmama izin verdi. Aslında ben ikizimin yolundan ilerledim, onun kadar cesur değildim. İlk o kapandı, kapandım, sonra açıldı, açıldım. Ondan öncesinde istemiştim kapanmayı da açılmayı da ama o benden önce davrandı hep. Bana kolaylık sağladı.

Söylemek istediğim şu; başkalarının sözünü dinlememelisiniz çünkü onlar da ne dediklerini bilmiyorlar.

(Görsel:Montserrat Gudiol)

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir