Özgür yaşamadıktan sonra nefes alıp vermenin ne anlamı var?

Henüz 13 yaşındayken kapanmıştım. Annem, abim ve ablam beni karşılarına oturttu bir gün ve artık kapanmam gerektiğini söylediler. Kabul etmek zorunda kaldım. O zaman hiç direnmedim. Çocuk yanım heves edip istemişti de. Zaten başka bir seçeneğim yoktu, olamazdı. Ablamı zamanında zorla kapatmışlardı, üstelik daha da küçük yaştayken. Beni ikna etmeye çalışırken artık bu durumu kabullenmiş, bunun doğru olduğuna o da inanmıştı. Zaten eğer ben kabul etmeseydim eninde sonunda kapatacaklardı.

Kapandıktan çok kısa bir süre sonra pişman oldum. Anneme defalarca kez söyledim açılmak istediğimi, kapalı olmaktan nefret ettiğimi. Beni hep susturdu, kızdı, kapattı çenemi. Gün geçtikçe, aylar geçtikçe daha da arttı nefretim. Hep sorguluyordum; neden biz kadınlar olarak saklanmak zorundayız, neden bu kumaşı kafamda taşıyorum, bununla boynumu sıkıyorum, beni koruyacağını söyledikleri bu kumaş tacize uğramama neden engel olamıyor? Gitgide içime kapandım, kendimi o şekilde görmeye tahammülüm kalmamıştı. Açılamadığım, korkularıma yenik düştüğüm için suçluyordum kendimi…

Tam beş sene boyunca kendimi görmekten kaçtım. Başımda o türban varken kendimi iki saniye aynada görmek bile istemiyordum… Ve beş senenin sonunda artık dayanamadım. Bu yaz bir gün yine açılma konusunu açtığımda, ailemden yine korkunç tepki aldım ve hem kendime hem onlara hem de sürekli kadınların mağdur olduğu bu sisteme olan öfkemi saçlarımdan çıkardım. Aldım makası elime, kestim kızıl saçlarımı… Ama bundan sadece 2 ay sonra, o içine düştüğüm hiç çıkamayacakmışım gibi görünen karanlıktan kurtuldum. Üniversite için geldiğim Ankara’da 5 Eylül’de açıldım… İşte bu bir devrim… Asla umudumu kaybetmedim. Asla vazgeçmedim…

Teslim olmadım, düşünmekten korkmadım, etrafımdaki insanların desteğini aramadım. Şimdi öyle mutluyum ki… Özgür yaşamadıktan sonra nefes alıp vermenin ne anlamı var… Korkak, onursuz bir hayattansa, yalnız ama özgür, güçlü bir hayatı tercih ederim dedim. Ama şimdilerde görüyorum ki yalnız değilim, yalnız değiliz…

**Yazıyla beraber paylaştığımız görselin kime ait olduğunu bulamadık. Biliyorsanız kaynağıyla beraber yorum bırakabilirsiniz.

Comments (3)

  1. Seninle gurur duydum , bir kadın ve anne olarak. Hayata umutla bakmamı sağlıyorsunuz. Sağolun var olun, pes etmek yok. Sizi seviyorum, hepiniz çok özelsiniz. Sevgi ile

  2. Saçlarınızı özgürce savurmanız dileğiyle… bizler hep yanınızdayız

  3. kapalı kadınım,ama mecburıyetten dolayı kapanmaya karsıyım. ben boynumu fılan kapatmam. cunkı cok sıkıluyorum ama içimden saçımı açmakta gelmıyor ve böyle çok rahatım. lakın kapanmak öyle bir mevzudurkı bunu mecbur yapmak cooook zor. insan açık kapalı benim için fark etmez. anneler babalara Allah akıl fıkır versın. dınde mecvurıyet yoktur

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir