Bu hayattan artık tiksiniyorum.

Merhaba.

Benim biraz karışık bir hikayem var.

Babamın vefat etmesinin ardından memlekete döndük ve annemin çok muhafazakar olan ailesinin himayesinde büyüdük. Döndüğümüzde henüz 11 yaşındaydım ve devamlı birileri bir şeylerle başımı kapatmaya çalışıyor, bense hep atıyordum. Bu yüzden dayımın beni sopayla kovalayıp bacaklarımı haşladığını hatırlıyorum.

Daha ortaokula giderken türlü ortamlarda farklı şekillerde rencide edildim yine de reddettim. Reddettim ama evden de zorunlu olmadıkça çıkamıyordum. Lise döneminde okul kıyafeti hariç kıyafetlerle bir yere gittiğimi hatırlamıyorum. Annem sokakta benimle yürürken benden utanır ve yanından iterdi.

Çünkü yetim kalmış kızını öte berinin yardımıyla büyütmüştü ve öte beri ne derse kızı onu yapmadığı için suçlanıyor, ‘’Babasız bir evlat zaten böyle olur’’ demelerine boyun eğiyordu.

Sonra üniversite kazandım ve başladım. Bu süreçte kapanmadım. Ta ki üniversite bitip memleketime tekrar dönene kadar, hatayı burada yapmıştım. 23 yaşındaydım ve itilip kakılmaktan, savaşmaktan yorulmuştum ve işsizdim; başarısız olmuştum. Eve döndükten 1 yıl sonra örtündüm, bir anda özgürleştiğimi hissettim. İnsanlar bana bakmıyordu. Sohbet ederken üstümü başımı çekiştiren kimse olmuyordu. Bir ortamda konu benim saçlarıma gelmiyor ve utandırılmıyordum. Bunun etkisiyle uzun bir süre, 25. yaşıma kadar, mutlu olduğumu hissettim. Şimdi 26 yaşındayım. Bir senedir tekrar başörtümle mücadele ediyorum. Dört bir yanım çocukluğumdan beri hissettiğim hisle kaplı. Sevmiyorum hatta nefret ediyorum. Hala ekonomik özgürlüğüm olmadığı için değiştiremiyorum. Kız kardeşim de çocukluğundan beri kapalıydı ve o da başörtüsünü açtı. Annem bir diğerini kaldıramaz; ailemizin çok büyük bir baskısı var.

Bense bu akrabalardan ve bu hayattan artık tiksiniyorum.

İnsanlar beni değil olmalarını istedikleri kişiyi seviyorlar. Bunu kaldıramıyorum. Buna göre şekil almaya katlanamıyorum. Çok uzun bir yazı oldu, şimdiden teşekkürler. Canım kadınlar, iyi ki varsınız.

(Görsel: Anna & Elena Balbusso)

Comments (2)

  1. Özgürlük Emek İster (Bulutsuzluk Özlemi)

    Aç güzelim saçını
    Savursun rüzgar
    Aç güzelim saçını
    Güneş parıldatsın
    Aç güzelim saçını
    Yağmur ıslatsın
    Dökülsün damlalar
    Tellerinden
    Biliyorum seni saran o çemberi
    Biliyorum özgürlük emek ister…

  2. hayat bu cografyada kolay olmadi hicbir zamana ama aslinda tum dunya da belki oyle. only god knows))
    hakkaten buyuk mucadele vermissin, ekonomi bir yandan duygusal santaj bir yandan.
    ama insan kendini boyle zorlu kesfedince cok daha keyifli oluyor hayat, sen ona pozitif bakabilirsen.
    hayata ve kendine inanmak super bir sey
    yolun acik olsun

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir